Οπως το διαβάσατε! Το πρώτο χτύπημα της δεύτερης καμπάνας... Είναι που όταν θέλουν να βρουν μερικοί - μερικοί αφορμή για να κλέψουν μια μέρα από τον Χάρο, βρίσκουν. Είναι που τελευταία όλο και πιο πολύ ψάχνουμε την αφορμή για να λειτουργήσουμε το κοινωνείν...
ΤΟ ΤΑΞΙΜΟ
Ας τα δούμε, όμως, τα πράγματα απ? την αρχή. Να πιούμε ένα κρασί στο καφενείο του μας κάλεσε όλους όσοι βρεθήκαμε οφέτος στις 23 Απρίλη στην εκκλησία τ? Αϊ-Γιώργη που δεσπόζει στην πλατεία, ο Γιάννης ο Κοτσιφός, μετά τη λειτουργία. Μια βραστή προβατίνα στη χάρη του Γείτονα Αγίου, το τάξιμό του, για να προστεθεί στην πορεία κι ένα ψητό γουρουνάκι μ? όλα τα σχετικά.
Καλή παρέα, καλό κρασί, πολλές οι θύμησες γι? ανθρώπους που έφυγαν νωρίς. Μέσα σ? αυτούς και για τον Σταύρο τον Σαραβελή, τον γεωπόνο, που του είπαμε το τελευταίο αντίο στο Κοιμητήρι του Αϊ-Θανάση, πριν από πέντε μήνες, όπως το θέλησε, με τη λύρα και με μαντινάδες. Οντε ποθάνει ο μερακλής... Πριν προλάβει να κάμει το δικό του τάξιμο, μια δεύτερη καμπάνα στον Αϊ-Γιώργη, για να μην είναι, λέει, το καμπαναριό του ορφανό. Ηταν ο Αντώνης ο τρίτος και μικρότερος γιος του Γιάννη που μας το θύμισε. Για να γυρίσει στο τέλος την κουβέντα παραβολικά, χρησιμοποιώντας όλη τη λαϊκή σοφία των αιώνων που κουβαλεί κι ας είναι μόλις 33 χρονών. Ντα δε κάνει δα μια καμπάνα κι ένα κατομμύριο. Εγώ βάνω την αγροτικιά σύνταξη νιους μήνα, πετάχτηκε σαν να ?τανε μιλημένος ο Γιάννης ο Ντέρνας! Τι ?τανε να το πει! Βροχή άρχισαν να πέφτουν οι προσφορές... Μεταξύ... τυρού και αχλαδίου, μεταξύ κρασιού και τσικουδιάς, πολλά λέγονται, σκεφτόμουν φεύγοντας και ξέχασα πως ήμουν ένας εκ των προσφερόντων! Οποία έκπληξις! Να σε παίρνει ο Αντώνης ο Κοτσιφός τηλέφωνο, ύστερα από τέσσερις μήνες και να σου λέει ότι η δεύτερη καμπάνα του Αϊ-Γιώργη έχει ήδη αγοραστεί είναι κιόλας κρεμασμένη στο καμπαναριό και ότι το Σάββατο που μας έρχεται θα γενούνε τα... εγκαίνια. Αυτό έλειπε, να λείψει... ο Μάρτης απ? τη Σαρακοστή!
ΤΟ ΔΙΠΛΟΚΑΜΠΑΝΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
Εντάξει, δεν οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι εκείνο το γλυκό σαν το λάδι αυγουστιάτικο βράδυ στην πλατεία (πλατέα για μας τους Νιππιανούς) του Νίππους. Δεν ήταν όμως και λίγοι, χωριανοί οι περισσότεροι αλλά και ξενομπάτες, που έμαθαν τα καθέκαστα κι ήρθαν. Εορταστική η όλη ατμόσφαιρα, λες κι ήτανε του Τιμίου Σταυρού. Και βέβαια η καμπάνα, η δεύτερη καμπάνα του Αϊ-Γιώργη που ήρθε για να κάνει συντροφιά στην πρώτη, στη θέση της, έτοιμη να χτυπήσει για πρώτη φορά.
Γιορτή του κρασιού, γιορτή του μελιού, γιορτή του ξεροτήγανου, γιορτή του χοχλιού, γιορτή του πιλαφιού, γιορτή του τσιγαριαστού, γιορτή του σέλινου, γιατί όχι και γιορτή της καμπάνας, σκεφτόμουν, ενώ ο Γιάννης ο Ντέρνας και ο Αντώνης ο Κοτσιφός έπιασαν στα χέρια τους τα σκοινιά, της παλιάς καμπάνας ο πρώτος, της καινούργιας ο δεύτερος κι άρχισαν το διπλοκάμπανο. Ηταν το ευλογητός! Μια πιτήδεια κωδωνοκρουσία που λιτάνευε στις γειτονιές του χωριού μα και στα γυρόχωρα τη χαρά της πρώτης συνεργασίας δυο ξεχωριστών ήχων... Το απολυτίκιο του Αγίου σε πρώτη εκτέλεση από δυο καμπάνες. Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής και των πτωχών υπερασπιστής...
ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΑ ΚΕΡΙΑ
Με το καράβι τα κεριά και με τ? ασκιά το λάδι! Πώς να μην θυμηθώ τον στίχο τούτο απ? το γνωστό τραγούδι του Αϊ-Γιώργη που μου είχε μάθει -μαζί με τόσα άλλα- η συγχωρεμένη η μάνα μου όταν ήμουν πέντε χρονών! Ποτές δεν θυμούμαι ν? ανάφτηκαν τόσα κεριά στο μανουάλι του Αγίου, την ημέρα της Χάρης του, όσα ανάφτηκαν το βράδυ εκείνο. Κεριά στη μνήμη εκείνων που έφυγαν για πάντα στο Επουράνιο Νίππος και κεριά υπέρ υγείας... Εναν - έναν τους αναθίβαλα τους πρώτους, έτσι όπως έλεγε τα ονόματά τους στην επιμνημόσυνη δέηση με την οποία άρχισε ο παπα-Μιχάλης. Με προεξάρχοντα του χορού τον Σταύρο τον Σαραβελή. Ποιος είπε πως ποθαίνει ο μερακλής;...
Ακέραιους και ωραίους, πλην όμως σιωπηλούς, με μια ιδέα χαμόγελου στα χείλη... Ενός χαμόγελου που κάλυψε ολόκληρο το πρόσωπο, λίγο αργότερα, την ώρα της ευλογίας των άρτων και ιδιαίτερα όταν στεντορεία τη φωνή ψάλαμε, όλοι όσοι είμαστε μέσα στην εκκλησία, το θριαμβευτικό 'Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν'...
ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ ΤΟΥΤΟΝ ΚΑΘΑΓΙΑΣΟΝ!
'Τον κώδωνα τούτον της ευσεβείας ημών, εις τιμήν και μνήμην του Αγίου Γεωργίου τω Οίκω τούτω διά της λογείας των ευσεβών ενοριτών ημών προσφερόμενον, καθαγίασον και τον ήχον αυτού, ου προς τέρψιν ακοής μόνον και ψυχικήν ημών αγαλλίασιν, αλλά και προς υπόμνησιν των εντολών Σου και εις δοξολογίαν αιώνιον του προσκυνητού Σου Ονόματος και σωτηρίαν ημών εναρμόνισον...'.
Οτι υπάρχουν ευχές για πολλές, πάμπολλες, περιπτώσεις, το ήξερα, όχι όμως ότι υπάρχει και ξεχωριστή ευχή για τα... εγκαίνια καμπάνας. Παραξενεύτηκα, λοιπόν, όταν άκουσα τον παπα-Μιχάλη να τη διαβάζει, αργά και καθαρά, όπως κάνει πάντα, μετά τον αγιασμό που έκανε ύστερα απ? την ευλογία των άρτων από ένα εκκλησιαστικό βιβλίο, που όπως διαπίστωσα αργότερα λέγεται 'Εγκόλπιον - Ευχολόγιο' και περιλαμβάνει 162 'ειδικάς ευχάς' τις οποίες έγραψε ο μακαριστός μητροπολίτης Τιμόθεος Ματθαιάκης. 'Ευχή επί καθιερώσει κώδωνος' είναι ο ακριβής τίτλος της περί ης ο λόγος...
ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
Να χτυπάει τούτη η καινούργια καμπάνα του Αϊ-Γιώργη, μαζί με την άλλη μόνο σε χαρές, ευχήθηκα ενώ άκουγα την ευχή. Το ίδιο ευχήθηκε και ο παπα Μιχάλης, όταν έκανε απόλυση κι ετοιμάστηκε να μοιράσει τον άρτο. Αυτό ευχόταν και ο ένας στον άλλο μας στην πλατέα, ενώ πηγαίναμε για το καφενείο του Κοτσιφογιάννη, όπου ήταν στρωμένες οι τάβλες της φιλοξενίας. Αφού, βέβαια, είχαμε παίξει τη σειστρέ μας, έτσι για το καλό. Οπως τότε που ήμασταν παιδιά και κρεμνιόμαστε στα καμπανοσκοίνια την ημέρα της Λαμπρής, με το που χάραζε η μέρα μέχρι τα μεσάνυχτα. Χαρούμενο, θριαμβευτικό, ήταν και το σημερινό καμπανοχτύπημα. Ομως το ξέραμε. Τούτη η καμπάνα, η δεύτερη καμπάνα του Αϊ-Γιώργη, όπως και κάθε άλλη καμπάνα, δεν θα ναι μόνο καμπάνα χαράς, θα ?ναι και καμπάνα της λύπης...
ΟΛΟΙ ΕΠΙΣΗΜΟΙ
Απαντες επίσημοι σε τούτη τη γιορτή της καμπάνας. Ολοι οι παρόντες, απ? το πιο μικρό παιδάκι μέχρι τον πιο ηλικιωμένο, επώνυμοι. Και βέβαια καμιά ομιλία που να 'εξάρει' τη σημασία της γιορτής. Δεν επρόκειτο για κάποια αναβίωση άλλωστε, αλλά για μια ξεχωριστή για τον καθένα βίωση, στο πλαίσιο της λειτουργίας του κοινωνείν. Το συνειδητοποίησα περισσότερο την ώρα που τα λέγαμε πίνοντας και τα πίναμε λέγοντας στο τραπέζι, που χώρεσαν όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση, χωριανοί και ξενομπάτες. Ετσι όπως τζουγκρίζαμε τα ποτήρια μας, έτσι όπως αναθιβάλαμε περαζούμενους καιρούς, έτσι όπως ζούσαμε το μεγαλείο της κάθε στιγμής, έχοντας σαν μουσική υπόκρουση μια ατέλειωτη τρελαμένη κωδωνοκρουσία. Κάτω απ? το άγρυπνο βλέμμα της γυναίκας του Κοτσιφογιάννη της Μαρίας (το γένος Βάνδουλα απ? τις Πέρα Κατούνες) που συντόνιζε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, την όλη φιλοξενία.
ΝΑ ?ΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ!
Του χρόνου θα γιορτάσουμε την ίδια μέρα τα... πρώτα γενέθλια των εγκαινίων του πρώτου χτυπήματος της δεύτερης καμπάνας του Αϊ-Γιώργη και δεν θ? αφήσουμε πάλι κανένα να κοιμηθεί ούλη τη νύχτα, μου είπε ο Γιάννης ο Κοτσιφός, ύστερα από δύο μέρες όταν συναντηθήκαμε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Να ?χουμε την υγειά μας, φίλε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου