Ο δρόμος του να βρισκόμαστε (1)
“Φιλοξενία και φιλότιμο στο Νίππος Αποκορώνου”, ήταν ο τίτλος που έβαλε ο, και καλός φίλος, συνεργάτης της εφημερίδας μας, Γιάννης Η. Κάκανος στο εξαιρετικό ρεπορτάζ που έγραψε στο προχθεσινό φύλλο για την συνεστίαση που οργάνωσε την περασμένη Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου ο Σύλλογος Γυναικών Νίππους “Περβολίτσια” στην παραδοσιακή ταβέρνα του χωριού “Ιπποκορώνιον”. Εγώ, ως γέννημα θρέμμα νιππιανός, ωστόσο, ξέροντας πρόσωπα και πράγματα, θα ‘βαζα κάποιον άλλον. “Οι γυναίκες του Νίππους δείχνουν τον δρόμο”, για παράδειγμα, ή κάποιον άλλον παρεμφερή. Τον δρόμο της ευθύνης για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Τον δρόμο της συλλογικής δράσης και όχι της μεμψίμοιρης προσέγγισης. Τον δρόμο της ενεργούς βίωσης και όχι της παθητικής αναβίωσης. Τον δρόμο του να βρισκόμαστε κι όχι του να χανόμαστε... Όχι μόνο με την περί ης ο λόγος συνεστίαση, βεβαίως, στην οποία περίσσεψαν το όντι η φιλόξενη διάθεση και η φιλότιμη προσπάθεια, αλλά και με την όλη δραστηριότητα τους που ξεκίνησε πριν από οχτώ περίπου μήνες, ταράζοντας τα όποια λιμνάζοντα ύδατα. Και βεβαίως και με όλα τα άλλα που το θηλυκό νιππιανό μυαλό, γεννά. Καλή συνέχεια!

Ο δρόμος του να βρισκόμαστε (2)
“Καλλιά ντου είν’ να μην τον δω στο Νίππος ν’ ανεβαίνει/ για δεν κατέει στσι στροφές είντα τον περιμένει”. Συγκίνηση, σχεδόν μέχρι δακρύων, όταν ένα νιππιανάκι, ο νεαρός μαθητευόμενος λυράρης Σήφης Νικολακάκης τραγούδησε στην περί ης ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία συνεστίαση, αυτήν τη μαντινάδα. Συγκίνηση σχεδόν μέχρι δακρύων όμως, όταν και οι άλλοι μαθητευόμενοι λυράρηδες και λαγουτιέρηδες, όπως και οι χορευτές και οι χορεύτριες των “Ακριτών”, έδειξαν δείγματα της προόδου που έχουν κάνει. Με τη βοήθεια του Γιώργου Ξεπαπαδάκη και του Γιώργου Βιζυριανάκη και κάτω απ’ τα αγαπητικά άγρυπνα βλέμματα του δασκάλου τους, του Βαγγέλη Μπραουδάκη και του προέδρου του Συλλόγου “Ακρίτες” (και ιδιοκτήτη της ταβέρνας “Ιπποκορώνιον”) Παντελή Καπαρουδάκη. Και βεβαίως όταν η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών, η ξαδέρφη μου η Εύη, που επέστρεψε ύστερα από 45 χρόνια απουσίας, 10 στην Αθήνα και 35 στο Παρίσι, στο Νίππος των παιδικών της (μας) χρόνων, μίλησε για διατήρηση των παραδόσεων, των ηθών και των εθίμων, για αλληλεγύη μεταξύ των μελών και των κατοίκων του χωριού, για στόχους και όνειρα... Ποιός είπε ότι τα όποια Παρίσια μπορούν να αλώσουν την κρητική ψυχή; Και ποιός είπε ότι δεν κρατούμε αντισκάρι στην παγκοσμιοποίηση; Με πρώτες τις γυναίκες, βεβαίως!

>> τυπώστε αυτό το άρθρο


--------------------------------------------------------------------------------